مغز ناغز

مشق درد یکی از سخت ترین کارهای دنیاست ، دیدم بلاگ هایی که آدرسشون یا عنوانشون حرف دلِ، نمی دونم؛ حداقل تو شرایط فعلی که اصلن نمی تونم درکشون کنم ، به نظرم نوشتن حرف دل ناممکنِ، از اون ممتنع هایِ بالذاتِ!
الان من کلی حرف دل دارم که نمی تونم بزنم ، بنویسم یا حتی تو خودم هضمشون کنم ، اگه بزنمش که سیاه و کبود میشه دلم نمیاد و اگه بنویسمش آبروریزی میشه. همیشه ی خدا دل خوش بودم به هضم کردنش که اینم جدیدن به جهت رقیق شدن اسید مغزم جوابم کرده، " شبیه دکترایی که مث آب خوردن مریض رو جواب می کنن و انگار نه انگار که دلایلی هستن که بی دلیل از دلالت میفتن و دلایلی نیستن که بی دلیل دلیل می شین! " مع الادامه به عرضتون برسونم که این مغز ناغزِ!!! منم هی گریپاژ می کنهُ! حسابی رفته رو مخم! البته غیر از رقیق شدن اسید مغز، میشه دلایل دیگه ای هم آورد: مث بدی آب و هوا، به نتیجه نرسیدن مذاکرات بین ظریف و هشت تن! ، عبور هر روزه وضع اقتصادی کشور از رو کود! یا حتی دیدن بعضی ها!
به هر حال هر چند با له لهان فرسنگ ها فاصله دارم و بسیار خرسندم از وضع موجود به خاطر همه ی خوبی هایی که هست تا بدی ها خودشون رو نشون بدن و مشخص بشه که خوب هست و بد هم هست ، بسیار به هر حال تر سر حال میام وقتی از انباشت بدی های دور و برم می نویسم.
و حیرونم و نمی دونم تر هستم، که چرا این روزها نسبت به نوشتن از خوبی ها هیچ حس خاصی بهم دست نمیده.