مقدمه

به نام آن هایی که عشق را ضمیمه ی خدا کردند نه خدا را ضمیمه ی عشق! آن هایی که فرستنده بودند نه گیرنده! بی پیوست ، بی پیشوند ، بی پسوند!

به نام آن هایی که نامه هایشان از او به من بود نه از من به او! به نام آن هایی که موضوع نامه هایشان نه درخواست بود، نه ترفیع ، نه تشویق ، نه وام ،نه کام و نه هام!

به نام آن هایی که مخاطب نامه هایشان حاضر بود نه ناظر! به نام آن هایی که نه سرخ بودند نه آبی ! اما سر منزل کوچه های شهر را سرخابی کردند. به نام تمام خاکی ها که روی عشق را سپید کردند: سلام می کنم به چشمان منتظر خدا!

سفید نوشت؛

وای به روزی که او بگوید:

دیگر خسته شده ام

بعد از عمری دست به سینه نشستن

می خواهم سینه ها را بِدرم!